Lieve lezers,
Veeeeel te lang geleden dat ik geblogd heb! Dat geeft maar aan dat ik sinds herstel en balans best lekker mn ritme heb gevonden en weer steeds meer met de alledaagse dingen des levens bezig ben.
Ik heb zelfs mogen ervaren, dat na 2 jaar iedere dag met 'kanker' op te staan, ik soms dagen had dat ik er helemaal niet aan dacht. Heeerlijk hoor...
En dan wordt het langzaam 15 oktober... De dag van de scan. De allerlaatste scan. Yes!
Gek, raar, vreemd om weer het Catharina Ziekenhuis in te wandelen... Oh ja ik loop op de oncologie afdeling, oh ja dat komt omdat ik kanker heb (gehad). Oh ja, controles... En oh ja dat blijft de rest van mijn leven zo.
Ik beken. Ik word nerveus. Er moet weer geprikt worden. Iets waar ik Ontzettend tegen op zie aangezien ik afscheid heb genomen van mijn 'lijntje' en dat dus weer als vanouds gebeurt met naald!!! Ok ok Steph get a grip, zo gepiept. Op naar de scan. Daar krijgen ze t voor elkaar om mis te prikken en het pijnlijkste plekje dan maar wordt aangeprikt...namelijk op mn hand.
Ok nu even weer 45 min stil liggen. Gewapend deze x met me eigen Music.
Het liedje van Air-all i need komt voorbij... Denkend aan Sander. Hij verloor deze wedstrijd ... Godverrr ik lig hier nu in afwachting of het bij mij wel 'goed' is na 8 maanden. All i need... Is een goede uitslag. Zo simpel.
Dan komt er een week die voorbij vliegt. Ik ben relaxed, ik heb afleiding en dan is het toch zondag 20 oktober. Ik word wakker met een soort zenuwprikkel in mn buik. Fuck dit gevoel ken ik. Morgen is DE dag. Kan ik door in mijn fijne ritme of moet ik terug naar Start???!
Maandag 21okt 16:15 it is... Paar minuten uitloop. Ik word gek vd spanning in mijn lijf. De verlossende woorden: 'mevrouw Verweijmeren' worden uitgesproken en ik snel naar de spreekkamer. Mijn oncoloog oogt relaxed en vraagt hoe het met me gaat... Ik zeg geen idee jij moet het me zeggen!!! Is de scan ok?
Oh een scan... Dan gaan we eens even kijken (de scan was nog niet bekeken) Aaarghhh spanning neemt toe.
Fuck.. Ik zie dat de radioloog iets heeft getypt. Ik zie het woord patholoog...niet goed... We scrollen door de scan. Yes de plek waar alles steeds zat is ok. Tju het gebied rondom mn keel licht op als n fel zonnetje. Mn amandelen, keel klieren .. one shinyness!
Ik ben verkouden dat lucht op, bij de oncoloog. Ze verzekerd me dat wanneer we een willekeurig persoon van straat plukken die verkouden is de scan net zo kan kleuren. Ik vraag haar of het onmogelijk is dat de Hodgkin ineens eventueel zou zijn opgepopt in mn keelklieren na een Stamceltransplantatie..dat is niet onmogelijk!
Om dit alles uit te sluiten over 4 weken (18 november) een nieuwe Pet scan. Domper... Daar gaat de verlossing waarop ik zo had gehoopt.
De hele pet scan, het prikken voor niks. Als er nu gewoon 1 simpele ziel in het hele Catharina ziekenhuis even bedenkt dat wanneer er dus mensen een pet scan ondergaan die verkouden zijn die hele scan onbetrouwbaar wordt...en dat dus even wordt gecheckt bij de patient van tevoren... Dan zouden we A. heel veel geld besparen met onnodige scans B. het menselijk lichaam besparen met heel veel onnodige straling. Amen.
Ik herpak me dezer dagen... Er is toch een soort verlamming opgetreden merk ik. Ineens sta ik weer dagelijks op met 'kanker' en blijkt dat het schilletje dus nog heel dun is. Dat duurt nog wel jaren denk ik...
Het kost de nodige energie het herpakken...weer even 4 weken net doen of er niks aan de hand is en we horen het de 20e wel weer.
Ik probeer het... Het lukt aardig.
Liefs,
Steph
