Geen goede uitslag...

Het duurde even... deze keer heb ik er even bewust voor gekozen het eerst allemaal eens even te laten bezinken. De teleurstellingen van afgelopen maand...

De eerste 2 echt grote teleurstellingen en een nieuw proces voor de boeg. Hoeveel jokers heb ik nog die ik kan inzetten tijdens het grote Hodgkin spel? Wanneer heb ik alle pionnen veilig thuis gebracht (mens-erger-je-niet)..en de laatste komt helaas iets vaker in mn gedachte naar boven.. Wanneer ben ik game-over?

Tussen 17 juli en 6 aug..zitten dus 3 hele weken. Er ging van alles door mn koppie. Uiteenlopende gedachten raasden door mn hoofd. Dan waren ze er even niet en was ik weer even net als alle anderen en geen patiënt... en dan kwam het ineens weer hevig binnen tijdens een strandwandeling op Schier. Oncontroleerbaar en niet uit te leggen.

En oh wat krijg ik graag alle grip (terug) op mn lichaam, agenda en above all mijn onbevangenheid. Die laatste is voorgoed weg. Dat is niet zo heel erg, maar als ik had mogen kiezen koos ik er toch voor om ie zo rond mn 40e te verliezen. Helaas. In het leven is niks echt door de mens onder controle te houden, behalve soms jezelf. Dat probeer ik nu. De overlevingsmodus in mij komt weer naar boven. Oke Steph even heeeel KA-UU-Teee maar we gaan er weer voor. Doe wat je moet doen en dat is alles ondergaan en hopen op een mooi eindplaatje onder de scan over..pak m beet.. 1,5 maand vanaf nu?

Weer even 1,5 maand erbij. Toe maar. Nu ik er toch midden in zit.

De bewuste 6 aug. Eerst mn lief op de trein gezet, zij zit nu in Uganda, ver weg van mij. Nu ik haar misschien wel het hardste nodig heb. Ik red me wel, dat weet ik ook en heel veel lieve vriendinnen om me heen helpen mij hierdoor heen. In het speciaal mijn lieve vriendin Simone. Zij ging maandag mee naar de scan. Netjes waren we er om 08:30, ik was er klaar voor, kom maar op.

Ik wil weten wat er nog zit!

Eenmaal daar, werd mij doodleuk verteld dat ze het radio-actieve-spul nog niet hadden en of ik om half 4!!!! terug wilde komen. Ontlading als gevolg, ik had me er zo op ingesteld 08:30 08:30 08:30.. tranen kregen de vrije loop. 'Oke oke, u mag ook om kwart over 1'... uhhhh wat denk je zelluf. 13:15 is beter dan 15:30.
Terug naar huis dan maar om nog maar even 4 uur langer nuchter te blijven. Uit solidariteit at Simone haar broodje buiten mijn zicht op. De tijd ging tergend langzaam..

Tijdens de scan; het radio-actieve-spul baande zich door mijn lichaam. Het klinkt misschien gek maar ik vergelijk het met een drugshond die dan wordt losgelaten en als een dolle het spul (de drugs) probeert te vinden. Zo voel ik letterlijk het spul op zoek gaan naar dat wat er niet hoort te zitten. Ik krijg een warm gevoel boven mn borst en ik voel gewoon dat het spul daar blijft zitten.. NIET GOED! ik voel gewoon dat het niet goed zit..

Wachten wachten wachten .. tot de RadioTherapeut me roept vanuit de wachtkamer. Meteen flap ik eruit of hij me t goede nieuws komt vertellen. Hij ontwijkt mijn blik.. NIET GOED NIET GOED! Vervolgens vraagt hij aan zijn collega welke ruimte er vrij is om even te praten. De collega wijst ons een kamer toe en vraagt aan hem hoe lang hij nodig denkt te hebben.. waarop ik er weer uit flap dat het maar 1 minuutje zal duren om mij het goede nieuws te vertellen..

Helaas het was geen goed nieuws. De scan liet duidelijk weer 3 verkleuringen zien. Er waren duidelijk 3 haarden zichtbaar in de oorsprong van het gezwel. NIET GOED NIET GOED NIET GOED. De scan was positief. In medische termen is het nooooit positief wanneer ze zeggen dat iets positief is bevonden!! BAM die komt weer even binnen. Tranen krijgen weer de vrije loop.
De radiotherapeut lijkt ook te zijn aangeslagen, hij neemt zijn tijd.. alle ruimte voor mij om talloze vragen te gaan stellen.. (heel wat anders dan mijn Oncoloog die alles SNEL SNEL SNEL wil afhandelen onder tijdsdruk).

Anyway.. hij vertelt me dat hij 8 maanden geleden al had gedacht mij terug te gaan zien. Vol verbazing keek ik hem aan.. en dat zit m puur in de oorspronkelijke grootte van mijn gezwel. Zelfs 16 abvd chemo's kregen het niet weg. Hij zegt vaker met dit bijltje te hebben gehakt, waarop ik zeg dat hij mij dan maar moet!! gaan genezen. 20 bestralingen is het oordeel.

Maandag 13 aug lijkt hem een mooie dag om te beginnen. Voor mij kan het niet snel genoeg beginnen. 4 weken lang iedere dag naar het Ziekenhuis!
Ik zeg hem dat 11 september de dag dat ik 27 wordt een mooie dag is om te eindigen met een goede uitslag. Hij bekijkt mijn dossier en ziet inderdaad 11-09-1985 staan.

Onderweg vanaf het ziekenhuis naar huis zet ik een wanhopige oproep op Facebook aan iedereen die mij de afgelopen tijd heeft gesteund (met kaarten, bloemen, etc etc) dat nog maar even moet/mag blijven doen!

S' avonds zit ik als een zombie bij Simone en Rasjel op de bank. De nodige telefoontjes, berichten volgen. Fijn om te merken dat ook al ben ik niet gezellig er dan ook die vriendschap is ...

2 dagen pak ik om dit even om me af te laten komen. Alleen. Laat het maar even hard binnenkomen en dat doet het. Morgen ga ik weer naar het werk, even geen patiënt rol maar juist even gedachte verzetten door daar gewoon even Steph de projectassistent weer te zijn. Kijken hoe het voelt.

Op naar maandag de 13e! om 14:15 mn eerste bestraling.

Als er nu een wedstrijd was,
een wedstrijd tussen mij,
en de zon,
wie het hardste stralen kon,
dan denk ik dat ik won!

De komende maand zal ik stralen.. door het werk van een apparaat. Na die periode hoop ik zelf de straling over te nemen en het spelletje te winnen!