Deze x geen update van mij, maar van mijn partner (update van mijn Zhuis avontuur volgt..)
Als de tranen komen….
….dan komen ze ook in overvloed. Dan komen ze ook nadat ze ongeveer een jaar opgesloten hebben gezeten. Dan komen ze ook ongecontroleerd en zonder remming. Het is het verdriet, de angst, de twijfel, het onvermogen en de onrust en onzekerheid die nu in natte vorm naar buiten komt. En ik ben er blij mee. Want ik verbaasde me al zo lang dat ik nauwelijks echt verdrietig was toen een jaar geleden de diagnose kwam dat mijn lief Hodgkin heeft. Er is door mij nauwelijks een traan gelaten op het moment dat ze aan de chemogekoppeld werd en het gif langzaam haar lijf in liep. Ik heb alleen tranen van vreugde gehad op het moment dat de tussentijdse scan zo goed leek te zijn. Ik ben wel heel stil geweest van binnen, toen bleek dat de einduitslag niet goed was. Maar elke keer weer was er toch ook wel weer een passende vervolgstap, iets dat leek op de ‘oplossing tot genezing’. En dat neem je dan met je hoofd ook maar aan, en laat de angst en twijfel in je hart maar even voor wat het is. Ook omdat ik steeds zag dat die strategie ook door Steph werd toegepast en het haar ook kracht en relativeringsvermogen gaf. Ze bleef alles maar steeds positief zien en straalde dit ook uit naar haar omgeving. En als zij al zo positief is, moet ik dan als toeschouwer de twijfel uit gaan spreken? En haar demoraliseren? Lijkt me niet. Nee, ik ging net zo goed op het pad der positiviteit. Zelfs toen ik tijdens de tussenlanding in Rwanda, op weg naar Uganda, van Steph hoorde dat ze nog bestraald moest worden, had ik het vertrouwen dat ze dit gewoon tot een goed einde ging brengen. Dat zeiden de artsen toch ook?
Het moment dat ik voor het eerst brak, was toen Steph mij in paniek opbelde dat de bestraling niet doorging en er een Stamceltransplantatie moest komen. Ik zat in eeninternetcafe in Kisoro, Uganda. Op dat moment zakte bij mij de grond onder mijn voeten weg…. Ik wist op dat moment zeker dat ze t niet zou gaan halen. Voor het eerst was ik radeloos. De angst om haar te gaan verliezen sloeg me om het hart en maakte van mij een wandelend stressmonstertje. Dit kon en mocht niet gebeuren. Binnen enkele uren was Stephweer de verlosser met de rationele benadering. Zij had alweer met de artsen gesproken en kon met een medische uitleg de ergste spanning weer wegnemen. Gelukkig de artsen kunnen toch nog iets doen. Er ligt weer een pad klaar, er zijn weer ankerpunten uit te zetten.Terug in Nederland de tweede klap, namelijk de uitslag van de second opinion. Met daarin de heldere en harde woorden: als je het traject van SCT en bestraling NIET ingaat, ben je binnen drie jaar dood. En ook al ga je dit traject in, de kans dat het terugkomt is aanzienlijk. En de fysieke effecten van de behandeling zul je je hele leven blijven houden. Punt. Doe het daar maar mee. Ja, natuurlijk hoorde ik het deel van het verhaal over ‘dat het ook goed kan komen’. Maar nog sterker hoorde ik voor het eerst heel duidelijk het verhaal ‘ het kan ook mis gaan’. En hoe positief ik zelf ook in het leven sta en hoe positief Steph zelf ook is… dit waren toch de woorden die me vanaf 8 september bij zijn gebleven. Deze woorden malen steeds sterker door mijn hoofd. Het is geen afgebakende periode meer van 16 chemokurenof 20 bestralingen. Het is nu een proces dat geen einde kent. Behalve als Steph te vroeg dood gaat. Het is een boodschap die te groot is om echt te beseffen. Die zo groot is dat alles er onder kan vallen. Die zo groot is dat ik me niet kan voorstellen hoe dat er dan straks uit ziet. Dat hoeft ook niet, dat moet ook niet. Ik wil gewoon niet weten dat als Steph straks kankervrij is, welke volgende ellende dan op de stoep kan staan. Ik wil niet dat zij bij elke controle weer in angst moet zitten of het terugkomt, of de signalen die ze in haar lijf mogelijk voelt ook weer duiden op een tumor. Ik wil ook niet dat mijn leven vol plannen aan de kant geschoven moet worden, omdat ze mogelijk ziek is. Ik wil dat allemaal niet. Ik wil gewoon dat ze beter wordt en dat we dan samen heerlijk genieten van elkaar, van de tuin, de plek waar we wonen, de reizen en uitstapjes die we maken. Het is niet alleen weerstand die ik voeltegen de ziekte. Ik voel meer weerstand tegen het grote onbekende dat mogelijk mijn droom in duigen kan gooien. Maar ook daar heb ik geen invloed op. Dus maak ik het ook maar kleiner. En gelukkig, hoe dan ook, gaan we dat ook doen. Dat is wel een beeld dat ik kan vasthouden. Het wereldje is nu wat kleiner geworden, de focus ook meer naar binnen en naar elkaar gericht. En dat brengt ook veel moois met zich mee. Proberen uit en in vollebewust-zijn te leven. De ziekte en de situatie te accepteren, mee te deinen op wat zich aandient. Maar nu ook in volle verbinding met het hart. De liefde voor elkaar te voelen, hulp te vragen en te aanvaarden, niet meer sterk hoeven te zijn, niet meer te vechten. Maar mee te deinen en daarbinnen de keuzes te maken die passend zijn. Passend voor mijzelf, voorSteph en voor ons samen. En dan pas de rest van de kleine en grote wereld om ons heen. Meer dan ooit wordt me duidelijk dat ik eerst goed voor mezelf moet zorgen om er voor een ander te kunnen zijn. En we hoeven het niet mooier te maken dan het is. Ziek-zijn is niet leuk, Kanker hebben is KLOTE. En partner zijn van een ziek iemand is niet makkelijk. Maar ja, ik heb dan wel tenminste een hele LEUKE zieke partner!
Het huilen van de tranen geeft ruimte …. Ik voel het nu al. Ruimte om terug te blikken hoe het proces is gelopen. Van luchtigheid en ‘we doen dit wel even’ naar ‘ het is nu voor hetechie, laatste kans om het goed te doen’, naar ‘het is zoals het is, aanvaarden, accepteren en weten waar het echt om draait….’. En dat is genieten van het leven en de liefde, open zijn en open staan. En dat brengt elke dag weer zoveel moois en goeds. Dat zijn de zegeningen die ik hardop tel.
