Hoe gaat het nu...

Zo het is alweer een tijd geleden dat ik mn laatste GOEDE bericht heb gepost bedacht ik me ... dus tijd voor een update!

Tja na die mooie 8 mei om 16:20. Om 17:00 zat ik nog verbaasd op een stoeltje in het Ziekenhuis.
Nog komt het besef met de dag en verdwijnt heel langzaam aan de gedachte dat ik 'ziek' ben. En ja joh dat heeft z'n tijd nodig merk ik. Ik dacht dat alle spanning en emotie er op 8 mei uit zou knallen op het moment dat ik de uitslag hoorde. Dat ik dan alles van me af voel glijden, maar in plaats daarvan raakte ik een soort van verlamd. En kwam die avond langzaam het besef van OH JA het is nu goed..

Hetzelfde als op de dag dat ik het hoorde in november 2011. Die dagen, weken erna dat ik op mn fiets naar het werk fietste ... ik dan voor me uit staarde... en ik dan dacht OH JA ik ben ziek.
Nu 1,5 jaar later kijk ik terug op een toch heftig proces. Godzijdank was ik nooit echt super ziek.. op een paar koortsaanvallekes en dubbele longontsteking na. Maar dat vergeet je alweer heel snel zo achteraf. Het duurde echt een aantal weken dat ik door had dat mn lichaam ziek was. En ik denk dat ik het pas echt echt echt besefte op 6 aug toen na 8 maanden aan behandelingen het nog niet helemaal weg was. Pas toen sloeg het in als een bom.. en nu duurt het even voordat die bom weer ontploft en ik weer helemaal vertrouw op mn lichaam.

Ik zit in een herstel en balans clubje en als ik dan tijdens een van de sessies hoorde van een aantal dat er soms angst is voor terugkeer van de ziekte.. dacht ik altijd ja halloooo wees blij dat jullie al schoon zijn.. ik zit hier nog met een onopgelost iets. En na 8 mei kwam daar verandering in en na 8 mei snap ik nu mijn clubgenoten. Angst voor terugkeer. Nu voert die angst bij mij absoluut niet de boventoon, maar was eigenlijk wel het eerste wat ik dacht na de uitslag:  Jajaa als de scan in oktober as maar goed is. Je bent alweer bezig met de volgende stap.

Kijk ik hoef pas in aug weer terug naar de oncoloog  voor een lichamelijk onderzoek. In oktober toch weer een scan. De kans op een recidief is gewoon het grootst in het 1e jaar na transplantatie.
Ik denk dat als de scan in oktober nog schoon is dan misschien die bom wel ontploft! De ontlading..

Nu is het nog iets geremd, voel ik. Een voorzichtig gejuich.

Toch was het met dit mooie nieuws extra genieten van de vakantie. Een weekje Andalusië. Al geboekt voor de uitslag. Ik wilde zsm na de uitslag weg. Het kon zijn om weer op te laden voor de volgende rits behandelingen of een opluchting en een klein besef-vakantietje. Gelukkig werd het dat laatste en ik moet zeggen dat de Vino toch lekkerder smaakt dan!

Toch gingen mijn gedachte uit naar mijn oom die nu bezig is met zijn laatste chemo van 5 dagen, er een scan volgt en bestralingen. En naar Amber, een 16 jarige meid, die 9 wkn geleden met hoofdpijn naar het ziekenhuis ging en een hele zeldzame vorm van kanker als uitslag krijgt. Ze is gisterenavond overleden. Het schietgebedje tijdens de vakantie voor haar heeft niet geholpen... dan besef je ook weer even heel goed hoe oneerlijk het soms is. Wat voor klote ziekte Kanker toch is...

Wat zou een wereld zonder ziektes toch zoveel mooier zijn.